Etappe 4: Andenne naar Namur

 Dinsdag 30 september,

Gewone dingen die helemaal niet zo gewoon zijn.

Vandaag lopen we richting Namur. Een wandeling langs mooie stille stukken. Stilte die ik met open armen ontvang. In die stilte hoor ik jou het best.

Ik ga met de trein naar het beginpunt. Alles lijkt zo gewoon, alles zo normaal, de wereld draait natuurlijk gewoon door.

Het waren juist die dingen die jij heel normaal vond, die mij altijd zo blij hebben gemaakt. Die mij raakte.

Als ik na een dag werken later thuis kwam dan jij, stond er een muziekje aan, was de stofzuiger door het huis gehaald en stond er een heerlijke warme maaltijd op mij te wachten. Als ik na het eten de tafel begon af te ruimen, was het voor jou heel normaal even te helpen. Jij afwassen en ik afdrogen terwijl de koffie aan het pruttelen was. Jouw heel normaal, was voor mij een ‘zo kan het dus ook’ ervaring.

Juist die gewone dingen die misschien voor heel veel mensen heel normaal zijn, vond ik zo fijn, zo warm, zo huiselijk en zo’n verademing.

Je zei dan; ‘jij hoeft niet voor mij te zorgen, wij zorgen voor elkaar mooie vrouw’. En dat deed je ook.

Pas toen je echt heel ziek werd lief, toen je niet meer goed wist wat er om je heen gebeurde. Toen je de grip op de realiteit verloor, toen heb ik het zorgen op me genomen. Zorgde ik voor jou. En dat was goed. Dat was vol liefde. Omdat zorgen voor iemand waarvan je met alles in je houdt nooit voelt als een opgave.

Je wassen, je bed verschonen, je helpen met aankleden. Zorgen voor een lekker hapje en een drankje. Je helpen te begrijpen wat er allemaal gebeurde. Een arm om je schouder als je eindeloos uit het raam stond te kijken in de keuken. 

Je hand vast houden en jij die van mij. Dan streelde je soms uren over mijn vingers, de tijd leek niet meer te bestaan.

Tot het laatst, tot de grote doodsstrijd begon, keken we elkaar graag in de ogen, hielden wij elkaar vast en was er zorg voor je.

Ik vergeet nooit dat ik in die laatste weken even weg moest. Soms kon dat niet anders. Natuurlijk was je niet alleen en was je dochter er om de zorg over te nemen. 

Toen ik thuis kwam keek je op, als weggerukt uit een droom met open ogen, keek je me aan. Een grote glimlach verscheen op je gezicht en je zwaaide naar me. Hoe ver je ook was je zag mij en ik zag jou.

Ik zie je nog, ik hoor je nog.  Bij alles klinken de woorden die je sprak in mij door. Vooral als ik iets doms doe, ik iets laat vallen, of ik vergeet iets, weet ik precies hoe jij gereageerd zou hebben. Stiekem moet ik dan altijd een beetje lachen lief.

Maar als ik alleen in de keuken sta, mijn maaltijd bereid, die alleen opeet, de afwas doe en die afdroog, dan besef ik me des te meer hoe bijzonder jouw gewoon was.

Vandaag plant ik dan ook een nieuw normaal, dat dit net zo fijn, zo warm en zo huiselijk mag worden als het normaal met jou.

Als ik in de trein naar huis stap, terug naar het nieuwe normaal, ben ik blij dat we weer even hebben kunnen kletsen.

Het was fijn met je te wandelen lief.