Etappe 2: Winsum naar Groningen

 Maandag 9 juni

Mooie lieve man.

Vandaag lopen we naar het mooie Groningen. Een stad die mijn hart heeft veroverd, een stad waaraan ik veel mooie herinneringen heb.

We hebben hier samen met zoveel plezier in de zon op het terras gezeten, lekker uit eten geweest, genoten van noorderzon, gewandeld, we hebben ons verwonderd in het museum en gestruind over de markt.

Vandaag is Groningen dus ons doel. En gelukkig zit het weer een beetje mee. Een zacht lentezonnetje achter een sluier van wolken.

Vandaag staat in het teken van geloven. Ik geloof in ons. Ik geloof dat het minder kil zal worden, dat er weer gelach zal klinken door de stilte. Dat al het mooie dat jij mij gegeven en gebracht hebt weer in het licht zal komen. Ik geloof dat de leegte weer gevuld zal worden. 

Ik geloof.

Vandaag planten we dan ook dit woord. Want dat woord moet echt nog zijn plek krijgen. Er zijn momenten dat ik er moeilijk aan kan vasthouden, zo grauw is het soms.

Ik hoor het je zeggen. Malle meid, wat ben je nu weer aan het doen. Er verschijnt een lach op je gezicht en je schudt even vriendelijk heen en weer met je hoofd. 

Maar ik hoor je ook zeggen, je kan dit. Heel zachtjes, maar heel absoluut. En dan zie ik die trots in je mooie ogen. Die ogen die alles vertelde wat je stiekem niet kon zeggen.

Ik kijk je even aan en loop vastberaden verder. Het landschap is vlak en leeg. Het lijkt alsof het zich aanpast aan mij. De leegte is voelbaar. 

Maar vandaag hebben we wel een zonnetje en valt er slechts af en toe een druppel regen.

Als we Groningen moe en voldaan binnen lopen, de Martinitoren in het zicht, voelt het toch een beetje als thuiskomen.

Het was fijn om met jou te wandelen lief.