Etappe 22 : montfort naar Sittard

Mooie lieve man,

Vandaag begint niet zo goed lief,  ik ben echt een beetje grieperig. Last van de buik en een hoofd vol snot. Het begint dan ook met wat tranen, ik will dit echt doen vandaag en morgen en overmorgen.

Eerst maar ontbiontbijten.m

Gelukkig gaat het wandelen beter dan gisteren en komt het voorhoofd een beetje los. We wandelen gelukkig door gebied met veel begroeiing.

Ook vandaag wandelden we weer door afgelegen gebied met veel stilte. Maar wel wat dorpjes op de route. Gaat het niet, pak ik de bus.

Vandaag staat in het teken van stilte.  Ik voel me veel in stilte gehuld. Soms is dat heel beangstigend en soms voelt het als troost. Stilte kent twee kanten.

De stilte van nergens woorden voor hebben. Stilte die als een eindeloze leegte je overspoelt. De stilte die achterblijft als het gelach verstomt. De stilte die koud voelt, donker en eenzaam. 

Maar er is ook stilte die je omarmt. Stilte die de rust brengt. Stilte die ruimte geeft tot contemplatie. Stilte die je als een warme zomerbries streelt. Die ademruimte geeft voor de verwerking van dit enorme verlies.

Soms weet ik niet goed welke stilte vat op mij heeft. Soms weet ik het gewoon niet. Soms voelde het alsof beide tegelijk bestaan.

Daarom praat ik ook graag met jou. Dan voelt de stilte minder stil. Dan voelt de leegte kleiner. Dan kan ik die vullen met de mooie momenten die we hebben mogen delen. Dan hoor ik eventjes je stem. Al begint het geluid daarvan me langzaam te ontsnappen.

Je stem vind ik het lastigste om vast te houden. Die lijkt me het eerste te ontglippen. Je gezicht, je ogen je expressie staan op mijn netvlies gebrand. 

Wat je tegen me zegt is onomstotelijk jouw woord. De klank echter kan ik nu nog net vasthouden. Die is er nog even maar glijdt langzaam als zand tussen mijn vingers weg met de wind.

Dan is er stilte.

Vandaag begraaf ik de stilte die mij als leegte omringt.

Vandaag plant ik de stilte die jouw stem nog laat horen.

Gelukkig hoeven we de bus niet te pakken lief. De buik is goed, de neus loopt leeg en we lopen de hele wandeling uit.

In het hotel wacht een opgemaakt bed en warme douche en wat blijkt, zelfs een heerlijk diner op mij te wachten. 

Op dagen als deze is de steun die ik van de mensen om me heen krijgt, als een muziek die de stilte doet verstommen.

Het was fijn met je te wandelen lief.