Etappe 21: Swalmen naar Montfort

Mooie lieve man,

Dit is mijn eerste vakantie zonder jou. De eerste vakantie die ik alleen doorbreng. Ik kruip in de avonden al vroeg in bed. Jij kent dat, jij wist dat ook. De lange lege avonden. Soms lukt het niet die te vullen, dan is slapen een fijne manier om de tijd door te komen.

De dag plan je, die vul je door bezig te zijn. Nu vul ik de dagen met wandelen. Door de ene voet voor de andere te zetten en de pijltjes te volgen.

De dag wandelend doorkomen was vandaag een te zware opgave. Mijn darmen spelen op, mijn voorhoofd zit vol. Vandaag lukte het me even niet per benenwagen het eindpunt te bereiken.

De wandeling was mooi en bracht ons over verlaten bospaden en over afgelegen velden.

Ik voelde me echt onwel worden. De afgelegenheid van de wandeling kwam op mij af als een onneembare vesting. Het laatste stukje maar even niet weer de leegte in lopen. Ik heb de bus gepakt.

Op een verlaten bushalte ben ik op de grond gaan zitten. Ik had geluk en de bus zou er snel zijn. De bus chauffeur zei: ‘ze hebben hier geen bankjes hè’. Ik vertelde dat ik me onwel voelde en het laatste stuk over de afgelegen wegen niet alleen aandurfde. Hij vond het heel verstandig en gaf me een blikje cola. Super fijn, ik knapte gelijk wat op van de snelle suikers.

Vandaag plant ik luisteren.

Luisteren naar je eigen lichaam, naar hoe het met je gaat. En soms aanvaarden dat dit betekent dat je lichaam even genoeg heeft.

Luisteren en dan vooral luisteren naar jezelf.

Vandaag was de wandeling dus even niet zo fijn, maar het was fijn dat je bij me was lief.